Rouw verandert alles

Wanneer je terugkijkt op je leven tot nu toe, zul je zien dat er veel dingen veranderd zijn. Gezinsuitbreiding, een nieuwe baan, verhuizing, ziekte, verlies… Die verandering voelt nu misschien als ‘gewoon’, maar is destijds vast niet ongemerkt voorbij gegaan. Grotere veranderingen gaan namelijk zelden vanzelf. Zeker niet als je een groot verlies hebt ervaren zoals het verlies van iemand waar je veel van houdt.

Als een kiezel in je schoen

Stel je voor dat je een kiezel in je schoen hebt. Bij elke stap voel je hem drukken, klein maar onontkoombaar. Dat is hoe rouw vaak voelt. Elke stap die je zet, herinnert je eraan dat het leven niet meer hetzelfde is. Toch geloof ik dat je zelfs met die kiezel in je schoen een weg kunt vinden om verder te gaan. Hoe? Dat kun jij alleen bepalen. Jij bent immers de enige die weet hoe het voelt. Het is daarom belangrijk om jezelf de ruimte te geven om te rouwen op jouw manier, zonder je zorgen te maken over wat anderen denken of verwachten. 

Verandering komt van binnenuit

Rouw dwingt ons vaak tot verandering, of we nu willen of niet. Je leert opnieuw hoe je moet leven in een wereld die niet meer compleet voelt. Dat proces is niet gemakkelijk, maar het begint met geloven in jezelf. Verandering hoeft niet groot of meeslepend te zijn. Soms is het een kleine stap: een dag beginnen zonder schuldgevoel, een moment van rust vinden in een storm van verdriet, of voor het eerst in lange tijd hardop lachen. Elke stap, hoe klein ook, brengt je dichter bij een nieuw evenwicht. 

Geloof in je eigen (veer)kracht 

Als rouw- en verliesbegeleider geloof ik in jouw (veer)kracht. Ik weet dat je meer aankunt dan je misschien denkt. Zelfs met die kiezel in je schoen kun je een pad vinden dat voor jou werkt. Het verlies blijft altijd een deel van je leven. Het gaat dus niet om het verwijderen van de kiezel, maar om het leren lopen ondanks de pijn. Dat mag je doen op jouw manier. Jij bent degene die het verschil maakt. Jij hebt de kracht om, stap voor stap, te leren leven met je verlies.


Ik geloof in jou. Geloof jij ook in jezelf? 

Levend verlies: Het voelt  zo oneerlijk!

Een kijkje in de keuken van rouw- en verliesbegeleiding bij De Kinderhoeksteen:

Zeventien jaar ben je. En chronisch ziek. Zo oneerlijk! Leeftijdsgenoten staan volop in het leven, ronden de middelbare school af, kiezen een vervolgstudie en dromen over op kamers wonen. Hoe jouw toekomst eruit gaat zien? Je hebt geen idee. Het is heftig om steeds meer te beseffen dat je niet beter kan worden. Je hebt geen idee wat je moet met je emoties, met je leven, met je toekomst. Het is één grote mix van chaos en onzekerheid. Logisch dat je je afvraagt wat het allemaal waard is, waar je het voor doet. Het leven raast aan je voorbij terwijl jouw wereld een stuk kleiner is geworden.

De tijd van je leven? Niet dus!

Je tienertijd zou de tijd van je leven moeten zijn. Een periode waarin je de wereld gaat ontdekken, met al zijn uitdagingen en verleidingen. En dan bedoel ik niet de uitdagingen die jíj nu op je pad hebt gekregen. Je hebt nergens energie voor en terwijl we samen aan tafel zitten vecht je tegen je verdriet. Maar je tranen mogen er zijn. Laat ze maar komen. Je hoeft het niet allemaal te weten. En je stuurloos en eenzaam voelen is niet meer dan normaal. Want welke zeventienjarige weet hoe je om moet gaan met een chronische ziekte?

Rouwen om alles wat je niet gaat meemaken

Als rouw- en verliesbegeleider loop ik elke week een stukje mee met veel verschillende mensen. Gezinnen waarbij een ouder is overleden, ouders die een kind zijn verloren en geliefden die hun wederhelft voor altijd moeten missen. 

Ook bij chronische ziekte hoort een rouwproces. Rouw om alles wat jij moet laten, terwijl een ander het wel kan. Rouw om alle dromen die je los moet laten, dingen die je zo graag had willen doen, meemaken en ervaren. We noemen het ‘levend verlies’. Het is een zoektocht naar betekenis en ingeving. Een rouwreis die net zo uniek is als ieder ander pad van rouw.


Heb jij in je leven te maken met rouw om het verlies van een dierbare? Of heb je te maken met levend verlies? Dan loop ik graag een stukje met je mee. Neem gerust vrijblijvend contact op.

November 2 Remember

November. De dagen worden korter, de lucht kouder en de natuur maakt zich klaar voor de winter. We zoeken binnen de warmte en knusheid weer op. En dan komt ook vaak het gemis van een dierbare weer sterker naar voren. In veel culturen is november een maand van herdenken. Het is een periode die ruimte biedt om stil te staan bij onze herinneringen en bij de mensen die we hebben verloren. Tijdens November 2 Remember geven we daar – op 2 november 2024 – even extra aandacht aan.

Een maand van herdenken

Voor veel mensen staat november in het teken van herdenkingsdagen. Allerheiligen en Allerzielen, die aan het begin van de maand vallen, zijn momenten waarop we kaarsen aansteken en praten over hen die niet meer bij ons zijn. Deze tradities bieden troost en een gevoel van verbinding, niet alleen met de overledenen, maar ook met elkaar. Door samen te herdenken, houden we de herinneringen levend en voelen we ons minder alleen in ons verdriet.

Stilstaan bij verlies

Rouwen is een persoonlijk proces, jouw pad van rouw is uniek. Ook lang na een overlijden kun je de pijn van het verlies nog voelen. Het ene moment is dat gevoel heel sterk aanwezig, het andere moment is het meer op de achtergrond. In november zijn de dagen vaak donker en rustig. Bij uitstek een tijd waarin je even niet hoeft door te gaan, maar juist stil mag staan. Even je verdriet voelen, zonder haast om verder te moeten.

“November 2 Remember” is een gelegenheid om deze ruimte voor jezelf te creëren. Of het nu gaat om het bezoeken van een graf, het schrijven van een brief aan een verloren dierbare, of gewoon het nemen van een moment om aan hen te denken, het is allemaal een manier om de verbinding te behouden en je gevoelens de ruimte te geven.

Verbinding en selfcare

Terwijl we herinneren, is het ook belangrijk om goed voor onszelf te zorgen. Herdenken kan zwaar zijn, maar het kan ook helend werken. November kan een tijd zijn om liefdevolle momenten voor jezelf te creëren: een kop warme thee, een wandeling in de natuur, of een rustig moment met een fotoalbum. Selfcare is een essentieel onderdeel van het rouwproces, en helpt je om evenwicht te vinden tussen verdriet en herstel.

Jouw eigen November 2 Remember

Hoe zou jij deze maand willen herdenken? Misschien is het tijd om een nieuwe traditie te starten, zoals het planten van een boom ter nagedachtenis aan een dierbare, of het organiseren van een kleine herdenkingsceremonie. Het kan ook simpelweg een maand zijn waarin je bewust stilstaat bij je herinneringen, de mooie momenten koestert en jezelf toestaat te voelen wat er in je hart leeft.

Met “November 2 Remember” nodig ik je uit om je verlies te erkennen, te herdenken en te verbinden. Op jouw eigen manier, in jouw eigen tempo.

Rouw? Je bent niet de enige!

In het leven krijgen we vaak te maken met gebeurtenissen waar we geen controle over hebben. Of het nu gaat om het verlies van een dierbare, ziekte, een scheiding of een ander ingrijpend verlies, het overkomt ons zonder dat we erom vragen. Hoewel we niet altijd invloed hebben op wat ons overkomt, hebben we wél de keuze hoe we ermee omgaan. Hoe we onze weg vinden in die moeilijke momenten, hoe we de kracht vinden om verder te gaan, is iets waar we zelf stappen in kunnen zetten. Een belangrijke stap in dat proces kan het vinden van lotgenoten zijn.

Je staat er niet alleen voor

Wanneer je een ingrijpend verlies of moeilijke gebeurtenis meemaakt, kan het soms voelen alsof je helemaal alleen bent in je pijn. Vrienden en familie willen vaak helpen, maar begrijpen misschien niet helemaal wat je doormaakt. Hier komt lotgenotencontact in beeld. 

Lotgenoten zijn mensen die door een soortgelijke ervaring gaan of zijn gegaan. Zij weten precies hoe het voelt om geconfronteerd te worden met een situatie waar je geen controle over hebt. Of het nu gaat om rouw, ziekte of ander verlies, ze begrijpen de emotionele achtbaan waar je doorheen gaat. Deze gedeelde ervaring kan een gevoel van erkenning en verbondenheid geven dat je ergens anders misschien niet kunt vinden.

De kracht van herkenning

Eén van de grootste voordelen van lotgenotencontact is de herkenning. Wanneer je je verhaal deelt met anderen die hetzelfde hebben meegemaakt, voel je je gehoord en begrepen. Vaak hebben lotgenoten geen uitleg nodig om te begrijpen wat je voelt, ze weten hoe zwaar de last kan zijn.

Het helpt ook om herkenning te vinden in de ervaringen van anderen. Het besef dat je niet de enige bent, kan troost bieden. Je merkt dat anderen dezelfde worstelingen hebben, en dat kan helpen om je eigen emoties beter te accepteren. Je hoeft niet altijd sterk te zijn, en dat is oké.

Samen leren omgaan met wat je overkomt

Lotgenoten kunnen je ook praktische inzichten geven. Misschien zijn ze al iets verder op het pad van rouw, waardoor ze waardevolle tips en adviezen voor je hebben. Dit kan variëren van emotionele steun tot praktische handvatten voor het dagelijks leven. Samen kunnen jullie ervaringen uitwisselen en elkaar aanmoedigen in het vinden van manieren om met moeilijke situaties om te gaan.

Bovendien is er kracht in samen zijn. Lotgenotencontact kan een veilige ruimte creëren waarin je kunt uiten wat je voelt, zonder bang te zijn voor oordelen of onbegrip. Je wordt gezien en gehoord door mensen die je pijn echt begrijpen.

Je hoeft het niet alleen te doen

Hoe we omgaan met wat ons overkomt, bepaalt vaak hoe we verder kunnen. Lotgenoten kunnen je helpen om niet vast te blijven zitten in het verdriet of de pijn, maar juist stappen vooruit te zetten, op jouw eigen tempo. Het delen van je verhaal, het luisteren naar anderen en het samen vinden van nieuwe manieren om te leven met wat er is gebeurd, maakt het pad naar heling minder eenzaam.

We kunnen niet kiezen wat ons overkomt, maar we kunnen wel kiezen hoe we ermee omgaan. En soms, met de steun van lotgenoten, voelt dat pad een stuk lichter.

Lotgenotencontact via De Kinderhoeksteen

Als rouw- en verliesbegeleider heb ik gezien hoe krachtig lotgenotencontact kan zijn. Bij De Kinderhoeksteen kun je lotgenoten treffen tijdens een Workshop Selfcare óf je kunt aansluiten bij een lotgenotengroep. Neem voor meer informatie vrijblijvend contact op.

Zwijgen of delen: jouw kind erkennen na verlies

Het verlies van een kind is misschien wel het meest hartverscheurende wat je als ouder kan overkomen. De rouw en het verdriet daarover blijven de rest van je leven bij je. De ene keer heel aanwezig, de andere keer meer op de achtergrond. Maar wat gebeurt er als iemand die je nauwelijks kent, in een luchtig gesprek vraagt: “Hoeveel kinderen heb je?” Die vraag is namelijk onschuldig, maar voor ouders die een kind hebben verloren niet eenvoudig te beantwoorden.

Zwijg je of vertel je het hele verhaal?

Als rouwende ouder sta je vaak voor een dilemma: vertel je dat je een kind hebt verloren of laat je dat stukje informatie weg? Het vertellen van je verhaal kan soms beladen zijn, vooral als je weet dat de ander zich mogelijk ongemakkelijk zal voelen. Veel ouders kiezen ervoor om hun overleden kind op dat moment niet te noemen, uit angst dat het gesprek stilvalt of dat de sfeer ineens ongemakkelijk wordt. Anderen vinden het juist belangrijk om altijd eerlijk te zijn, om zo de herinnering aan hun kind levend te houden, ongeacht de reactie van de ander.

De ongemakkelijke waarheid

Veel mensen vinden de dood een ongemakkelijk onderwerp. Praten over de dood doen we liever niet en mensen weten vaak ook niet hoe ze moeten reageren op verlies. Een oprechte vraag als “Hoeveel kinderen heb je?” kan daardoor onverwachts leiden tot een ongemakkelijke situatie waarin de ander niet weet wat hij moet zeggen. Ouders die hun overleden kind wel noemen, krijgen vaak te maken met geforceerde reacties, stille blikken of zelfs een abrupt einde van het gesprek.

Toch kan het zwijgen over je overleden kind voelen als een vorm van verraad. Het kan lijken alsof je je kind niet erkent, alsof je de herinnering aan je overleden kind verdringt voor het gemak van de ander. Voor veel ouders voelt dat zwaar; hun kind is nog steeds deel van hun leven, ook al is het fysiek niet meer aanwezig.

Er is geen goed of fout

De waarheid is dat er geen goed of fout antwoord is op deze vraag. Hoe je als ouder omgaat met de vraag “Hoeveel kinderen heb je?” hangt volledig af van wat jij op dat moment aankunt. Soms kies je ervoor om het gesprek simpel te houden en soms voel je de behoefte om open te zijn over je verlies. Wat belangrijk is, is dat je jezelf toestaat om te reageren op een manier die goed voelt voor jou. Je hoeft geen rekening te houden met het ongemak van de ander; jouw pijn, jouw verhaal, en jouw kind verdienen erkenning – op jouw voorwaarden. Je mag daarbij trouw blijven aan jezelf en je gevoel.

Rouw zonder schaamte: Geef je verdriet de ruimte

Schaamte in het rouwproces? Zonde van de energie! En toch komt schaamte bij rouw vaker voor dan je misschien zou denken. We voelen ons schuldig omdat we “te lang” rouwen of we schamen ons omdat we ons verdriet niet kunnen uiten op de manier die onze omgeving verwacht. We praten er daarom liever niet te veel over en verbergen ons verdriet. Rouw en dood blijven daarom vaak taboe.

Veel verschillende emoties

Rouw gaat gepaard met een chaos aan emoties: verdriet, boosheid, wanhoop. Maar ook emoties als opluchting, teleurstelling en blijdschap horen bij rouw. Ook schaamte kan daarbij naar boven komen. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren wanneer we denken dat we “te veel” of “te weinig” rouwen, of als we het gevoel hebben dat anderen ons verdriet niet begrijpen. Misschien schaam je je omdat je niet sterk genoeg lijkt, of omdat je op onverwachte momenten nog steeds wordt overspoeld door pijn, zelfs maanden of jaren later.

Schaamte zorgt ervoor dat we ons afsluiten en ons verdriet verbergen. We durven niet openlijk te praten over onze pijn, uit angst om veroordeeld te worden of om anderen tot last te zijn. Dit maakt rouw een nog zwaardere last om te dragen, omdat we onszelf isoleren in plaats van steun te zoeken.

Liever niet praten over rouw en dood

Rouw en dood is een onderwerp waar mensen liever niet over praten. Veel liever praten we in onze cultuur over succes en geluk; het leven moet gevierd worden! De dood – en het daarbij horende verdriet – past niet in dat beeld. Hierdoor voelen veel mensen zich ongemakkelijk om over verlies te praten of om open te zijn over hun rouw.

Dit maatschappelijke ongemak versterkt het gevoel van schaamte. Als er niet vrijuit over rouw en de dood wordt gesproken, voelen we ons misschien raar of zwak als we er wel behoefte aan hebben om erover te praten. Hierdoor blijven veel mensen met hun gevoelens zitten, zonder een veilige plek te hebben om hun rouw te delen.

Doorbreek de schaamte en het taboe

Hoe ongemakkelijk we het ook vinden om te praten over de dood, het is toch belangrijk dat we ons best doen het taboe te doorbreken. Leven en dood horen bij elkaar. Praten over rouw, verlies en de dood zou net zo normaal moeten zijn als praten over liefde, geluk of andere levensgebeurtenissen. Door openlijk te praten over rouw, geven we mensen de ruimte om hun emoties te uiten zonder schaamte. De last wordt hierdoor lichter en er komt ruimte voor heling.

Het doorbreken van het taboe helpt ons ook om te erkennen dat rouw geen vaste tijd of vorm kent.. Iedereen rouwt op zijn eigen manier, in zijn eigen tempo. Er is geen “goede” of “foute” manier om verdriet te ervaren. Wanneer we schaamte loslaten en openlijk spreken over rouw, geven we mensen de vrijheid om te rouwen zoals zij dat nodig hebben. Door open te zijn, door te delen, en door elkaar te steunen, kunnen we ervoor zorgen dat niemand zich ooit nog hoeft te schamen om te rouwen.

Praten over de dood….waarom zou je?

Praat jij weleens over de dood? Valt de kamer stil als je het onderwerp ter sprake brengt? Het lijkt wel of mensen bang zijn om over de dood te praten! En eigenlijk is dat zo.

Praten over de dood confronteert mensen met hun eigen sterfelijkheid. Dat kan bijzonder ongemakkelijk voelen! Daarom proberen we het onderwerp te vermijden of te verzachten. We zeggen “hij is er niet meer” in plaats van “hij is dood”. En namen van overleden mensen spreken we ook liever niet meer uit. Alsof dat het verlies extra pijnlijk maakt.

In werkelijkheid is het andersom. Als we om de waarheid heen praten en spreken over ‘hij’ of ‘zij’, lijkt het net of jouw diegene nooit bestaan heeft. Alsof jouw overleden partner, ouder of kind er niet meer toe doet. Het vermijden van hun naam en het niet benoemen van hun dood kan het gevoel van isolatie en verdriet juist versterken.

De kracht van het uitspreken

Praten over de dood is belangrijk. Het geeft erkenning aan het verlies en aan de persoon die er niet meer is. Door te zeggen “hij is dood” in plaats van “hij is er niet meer”, geef je de realiteit van het verlies toe. Dit kan een belangrijke stap zijn in het rouwproces. Het helpt niet alleen jou, maar ook anderen om de impact van het verlies te begrijpen en te erkennen.

Samen de herinnering levend houden

Door openlijk over de dood te spreken, houd je de herinnering aan je geliefde levend. Je deelt verhalen, je herinnert  mooie momenten en erkent de leegte die zij achterlaten. Dit kan een helende werking hebben, zowel voor jou als voor de mensen om je heen.

Wanneer we de namen van onze overleden dierbaren blijven uitspreken, bevestigen we dat zij een belangrijk deel van ons leven waren en nog steeds zijn. Het herinnert ons aan hun invloed en aan de liefde die nooit verdwijnt, ondanks hun fysieke afwezigheid.

Maak het bespreekbaar

Het is tijd om de dood bespreekbaar te maken. Laten we de stilte doorbreken en onze angsten onder ogen zien. Door hierover te praten, verminderen we het taboe en helpen we elkaar om met verlies om te gaan. Het is niet alleen een manier om onze dierbaren te eren, maar ook om elkaar te steunen in moeilijke tijden.

Praten over de dood? Graag! Want samen houden we de herinnering in leven en vinden we troost in gedeelde verhalen en ervaringen.

Is er nog wel tijd om te rouwen?

In de wereld van vandaag lijkt er bijna geen tijd meer te zijn om echt te rouwen. Het leven gaat zo snel en is zo veeleisend dat het moeilijk is om rustig stil te staan bij verlies. We horen vaak dat tijd alle wonden heelt, maar hoeveel tijd krijgen we eigenlijk om te rouwen?

Rouwen kost tijd, energie en aandacht

Als je leven compleet verandert door verlies, worden de clichés opeens heel confronterend. Rouwen kost niet alleen tijd, maar ook veel energie en aandacht. Het is een proces van vertraging in een wereld die altijd doorgaat. Maar kunnen we nog wel vertragen in een samenleving die nooit lijkt te stoppen?

Veel mensen raken vast in hun rouwproces omdat ze niet de kans krijgen om te vertragen. Het idee van stilstand wordt vaak negatief beoordeeld; In onze 24/7 maatschappij moet je altijd doorgaan. Maar hoe kun je doorgaan als je wereld compleet overhoop ligt? Het begint met stilstaan, reflecteren en echt doorleven van je verlies.

Zelfzorg en herstel

Rouwen gaat verder dan alleen maar tijd nemen; het is een actieve vorm van zelfzorg en herstel. Je kunt niet ‘wachten tot het over is’ en door emoties weg te stoppen kom je ook niet vooruit. Erken je gevoelens en gun jezelf tijd en ruimte om gewoon te zijn. Goed voor jezelf zorgen is daarbij zo belangrijk! 

Even vertragen en onder een zacht dekentje op de bank kruipen, tot jezelf komen met een warme douche of een lange wandeling maken door de natuur doen je goed. Eenzaamheid en rouw gaan er niet in één klap van over, maar stapje voor stapje kom je vooruit. Door momenten van rust te omarmen, kun je herstellen en de weg vinden in de nieuwe realiteit. Het pad bewandelen dat na het verlies voor je ligt. 

Hulp nodig?

Het is niet altijd makkelijk om voor jezelf te kiezen en stil te staan bij wat je bent verloren. ‘Gewoon doorgaan’ lijkt dan de makkelijkste weg. Maar vroeg of laat komen de emoties naar boven. En om echt vooruit te komen, zul je er tijd, aandacht en energie aan moeten besteden. Kun je wel een steuntje in de rug gebruiken? Ik loop graag een tijdje met je mee. Neem vrijblijvend contact op of meld je direct aan voor online rouwprogramma DURV.

Rouw op de werkvloer

Iemand verliezen waar je veel van houdt, heeft impact op elk onderdeel van je leven. Wanneer je na het overlijden van een dierbare weer aan het werk gaat, neem je het verdriet en de rouw met je mee. Een pittige uitdaging voor degene die rouwt, maar ook voor collega’s en werkgevers lang niet altijd gemakkelijk. […]

Lees meer

Herstel voor jouw gebroken hart

Na het overlijden van je partner blijf je alleen achter. Alleen en met een gebroken hart. Het gevoel dat de wereld onder je voeten wegglijdt, de pijn die diep in je ziel snijdt, en de eenzaamheid die volgt. Rouw en verlies kunnen ons hart in duizend stukjes breken. En misschien lijkt het wel alsof je niet meer verder kunt. Toch is jouw gebroken hart niet het einde. Het is juist een nieuw begin. De scherven van je hart zijn de start van jouw pad van rouw en gaandeweg kan je hart zich herstellen. En de littekens die achterblijven zullen je voor altijd herinneren aan hoe sterk je bent.

Selfcare in tijden van hartzeer

Als een dierbare overlijdt, is selfcare vaak het laatste waar we aan denken. We zijn zo gefocust op het verdriet, de woede en het gemis, dat we vergeten voor onszelf te zorgen. Maar zelfzorg is juist nu van essentieel belang. Het helpt je om de stukken van je gebroken hart weer op te rapen en ze met zorg en liefde weer samen te voegen.

Kleine stappen naar herstel

Zelfzorg hoeft niet ingewikkeld te zijn. Begin met kleine stappen:

  • Gun jezelf rust
    Neem de tijd om te rusten en te herstellen. Geef jezelf toestemming om even niets te doen.
  • Vind troost in dagelijkse dingen
    Eenvoudige dagelijkse rituelen, zoals een warme douche, een kopje thee, of een wandeling, kunnen veel troost bieden.
  • Wees mild voor jezelf
    Sta jezelf toe om te voelen wat je voelt. Het is oké om verdrietig, boos of angstig te zijn.

De schoonheid van Kintsugi

Misschien heb je weleens gehoord van Kintsugi, een eeuwenoude Japanse techniek waarbij gebroken aardewerk wordt gerepareerd met goudlijm. In plaats van de breuken te verbergen, worden ze juist benadrukt. De stukken worden op een prachtige manier weer samengevoegd, waardoor het voorwerp nog waardevoller en unieker wordt dan voorheen. Dit proces symboliseert dat breuken en littekens deel uitmaken van onze geschiedenis en ons mooier maken.

Een workshop voor jouw gebroken hart

Stel je voor dat je jouw gebroken hart op dezelfde manier zou kunnen herstellen. Wat als je jouw pijn en verdriet zou kunnen omarmen en er iets moois van zou kunnen maken? Dat is precies wat we doen in onze workshop selfcare, gebaseerd op de Kintsugi-methode. We gaan aan de slag met goudlijm om de stukken van jouw gebroken hart weer samen te voegen.

Tijdens de workshop Selfcare zul je ontdekken dat je, net zoals het herstelde hart, kracht en schoonheid kunt vinden te midden van verdriet. We laten je zien hoe je liefdevol voor jezelf kunt zorgen, zelfs in moeilijke tijden. In een gezellige sfeer ontmoet je anderen en ga je jouw hartenreis aan. Aan het einde van de workshop neem je een tastbare herinnering mee naar huis – een prachtig hersteld hart – dat je eraan herinnert hoe sterk je bent. 

Meld je vandaag nog aan voor de Workshop Selfcare en ontdek de kracht en schoonheid die schuilt in je kwetsbaarheid.

Contact

Swalmdal 1
3894 BK Zeewolde

06 – 295 571 16
Sabina@dekinderhoeksteen.nl

De Kinderhoeksteen

KvK: 628 728 50
BIG nummer: 190 619 789 30

Algemene voorwaarden
Privacy verklaring