Wat mij al een tijdje bezig houdt is; waarom is het zo lastig om hulp te vragen bij emoties? Waarom vragen we pas hulp als het misgaat of als we de controle over onze emoties kwijt raken? Is hulp vragen dan een teken van zwakte of is hulp accepteren iets wat je zwak maakt? Vragen waar ik maar geen tevreden antwoord op kan vinden. Hoe mooi zou het zijn als we hulp durven te vragen voordat het mis gaat of als je iets ziet aankomen. Kijk bijvoorbeeld naar onze kinderen, wij volwassenen leren kinderen dat ze hulp mogen vragen als iets niet lukt. Dat is heel normaal bij het opgroeien. Ik denk dat het helpt als we daar meer naar zouden kijken zonder het gelijk te willen oplossen.
Niet goed relativeren
We zien dingen vaak wel aankomen, maar zijn dan vooral bezig met het er niet laten zijn of alleen met korte termijn oplossingen. Gedachtes als “wat moeten mensen wel niet denken van mij?” dwarrelen door je hoofd. Door onze emoties kunnen we vaak niet goed relativeren. We herkennen allemaal wel de emoties en hebben dezelfde gevoelens, maar we doen er niet altijd wat mee. Zou dat er mee te maken kunnen hebben dat we geen hulp durven te vragen? Of heeft het vooral te maken met ons zicht… Waar kijken we eigenlijk naar?
Alarmen
Ons lijf alarmeert ons elke dag. Telkens als ik kinderen en hun ouders begeleid zie ik weer hoe mooi en duidelijk ze de alarmen laten zien. De omgeving noemt dit vaak het lastige gedrag. Maar juist dat gedrag vertelt ons iets. Luister en kijk daar naar, kijk naar wat je echt ziet en vul het niet zelf in of bagatelliseer het niet. Laat je kind zijn of haar versie van het verhaal vertellen. Gedrag heeft iets te vertellen. Elke keer weer blijf ik verwonderd over het feit hoe je door een spel of door tekenen de signalen die het kind laat zien in het gedrag voor ouders kunt vertalen. Het werkt zo behulpzaam voor het hele gezin, want vaak is het kind niet het probleem, maar hebben juist ouders hulp nodig.
Eye opener
Een tijdje geleden kreeg ik de vraag om een vader en moeder met het veranderende gedrag van hun dochter van 7 jaar te helpen. De vader was behandeld voor kanker en voor nu schoon verklaard. Het gedrag van hun dochter was niet prettig; veel boosheid en ze was erg in zichzelf gekeerd. Ze maakten zich zorgen om haar. Ze hadden haar al uitgelegd dat papa weer beter was, maar dit bracht geen verandering in haar gedrag. We hebben tweemaal een gezinssessie gedaan. Met poptalk heeft de dochter haar verhaal mogen vertellen over wat er was gebeurd en wie er belangrijk zijn voor haar. Aan het einde van de tweede sessie vertelde haar vader hoe blij hij was dat ik het gedrag van zijn dochter kon vertalen en hoe waardevol hij het vond dat ik met hen meekeek zonder oordeel, maar met aandacht en tijd. Hij vertelde dat hij het gedrag van zijn dochter wel herkende in het spel waarbij zijn dochter haar verhaal deed, maar dat hij het alleen maar zag als lastig gedrag. De manier waarop ik er naar keek en hen dat liet inzien gaf zoveel meer rust en een gevoel van controle. Het gedrag van zijn dochter veranderde al na slechts één sessie. Niet alleen het gedrag van zijn dochter, maar ook zijn eigen kijk op het gedrag veranderde. Hij was erg blij dat hij mijn hulp had ingeroepen. Het maakte hem sterker als vader en als man. Hij gaf aan zo bezig te zijn met zijn ziekteproces, maar dat hij had gewild dat hij eerder afwist van mijn werk, zodat zij eerder geholpen hadden kunnen worden. Hij vatte het als volgt samen: “Wat jij laat zien is voor mij echt een eye opener!”
