Tag Archief van: verliesbegeleiding Zeewolde

Rouw in relatie (deel 1): Als rouw tussen jullie in komt te staan

Rouwen doe je niet alleen. Als je samen leeft, samen liefhebt, dan raakt verlies jullie allebei. Toch zorgt samen rouwen niet automatisch voor verbinding. Soms trekt het verdriet juist een muur op tussen mensen die elkaar hard nodig hebben. In de blogserie “Rouw in relatie – Wat verlies doet met verbinding” gaan we op zoek naar hoe rouw invloed heeft op relaties en hoe je de weg naar elkaar kunt blijven vinden, ook als het moeilijk wordt.

Als rouw tussen jullie in komt te staan

Jullie hebben samen iets of iemand verloren. Misschien een kind, een ouder, een toekomst die je samen voor ogen had. Het verdriet is er bij jullie allebei, maar het uit zich op totaal verschillende manieren. Ongemerkt raken jullie elkaar misschien langzaam een beetje kwijt.

Iedereen rouwt anders

De één praat, de ander zwijgt. De één wil terug naar het gewone leven, de ander zit vast in het gemis. Het zijn geen fouten, het is geen onwil…het is rouw. Maar als je elkaars manier van rouwen niet herkent, kan het voelen alsof je er alleen voor staat. En dat maakt het extra zwaar.

Soms komt er wrijving: Waarom huil jij niet? Waarom kun jij weer lachen terwijl ik nog vastzit? Het zijn vragen die eigenlijk zeggen: Ik snap je niet. En ik mis je.

Elkaar kwijt zijn, is niet het einde

Dat je elkaar even niet begrijpt, is normaal. Het betekent niet dat er iets stuk is. Rouw maakt alles rauw en verwarrend. Wat helpt, is stoppen met invullen en beginnen met vragen. Hoe is het voor jou vandaag? Wat heb jij nodig?

En soms hoef je niet eens te praten. Samen stil zijn, een arm om iemand heen, of een wandeling zonder woorden kan genoeg zijn om weer iets van verbinding te voelen.

Samen verder, ieder op zijn eigen manier

Je hoeft niet op dezelfde manier te rouwen om samen verder te kunnen. Het begint met erkenning: dit is ook jouw verlies, op jouw manier. En ik ben er. Juist als het even schuurt, kun je proberen om zacht te blijven. Lief voor jezelf én voor elkaar.

Je hoeft het niet perfect te doen. Samen zoeken, samen struikelen, samen weer opstaan. Dat is al genoeg.

Wil je verder lezen over rouw in relatie en wat verlies doet met verbinding? Lees dan “Rouw in relatie (deel 2): Wat kinderen voelen als ouders verdriet hebben”. Een blog over wat kinderen voelen als ouders verdriet hebben. En over hoe je samen verbonden kunt blijven. 

Waar blijft de E van Emotie in de professionele zorg?


In de wereld van de klinische zorg draait veel om richtlijnen, protocollen en evidence-based handelen. Dat is begrijpelijk, want structuur en duidelijkheid zijn essentieel in een medische omgeving. Maar wat als je werkt met mensen die zich in de meest kwetsbare fase van hun leven bevinden? Wat als je te maken krijgt met verlies, rouw, angst of onzekerheid? Dan merk je al snel dat er iets ontbreekt in die nauwkeurig uitgestippelde aanpak: de E van Emotie.


Emotie past niet in een protocol

In de opleidingen tot arts, verpleegkundige of andere zorgprofessional ligt de nadruk op kennis en kunde. Maar omgaan met emoties, van jezelf én van de ander, krijgt vaak nauwelijks aandacht. Veel professionals voelen zich daardoor ongemakkelijk, onzeker of zelfs machteloos wanneer iemand tegenover hen breekt in verdriet. De neiging is dan om terug te grijpen op het protocol: meten, regelen, door.

De kracht van verbinding

Maar juist in de momenten waarop verdriet groot is, verlangen mensen naar verbinding. Naar een hand op hun schouder, een luisterend oor, iemand die even blijft zitten zonder direct iets te willen fixen. Juist dan is het vermogen om er echt te kunnen zijn van onschatbare waarde. En dat vraagt om meer dan kennis. Het vraagt om menselijkheid.

Een pleidooi voor meer ruimte

De professionele zorg heeft behoefte aan een nieuwe balans. Waar kennis en vaardigheden hand in hand gaan met empathie en emotionele aanwezigheid. Waar ruimte is voor het niet-weten, voor het verdriet, voor het stilvallen. Pas dan kunnen we écht zorg bieden die helend is. Laten we de E van Emotie opnieuw een plek geven in de zorg. Want zonder emotie missen we het hart van het werk.

Tijd is de vijand als je afscheid moet nemen van je kind


Wanneer je te horen krijgt dat je kind ongeneeslijk ziek is, komt de wereld tot stilstand. Alles wat vanzelfsprekend leek, valt weg. Plots wordt tijd een andere ervaring. Niet langer een vanzelfsprekende stroom van dagen en nachten, maar een vijand die je achtervolgt, die je dwingt om los te laten terwijl je dat helemaal niet wilt.


De beleving van tijd verandert


In de begeleiding van gezinnen in deze situatie hoor ik vaak: “Het gaat allemaal zo snel.” Of juist: “Elke seconde lijkt eindeloos, maar toch glipt de tijd tussen onze vingers door.” Het is verwarrend en pijnlijk. Want hoe neem je afscheid van je kind, terwijl je dat nog helemaal niet wilt? Hoe geef je vorm aan liefde, terwijl je weet dat je moet loslaten?


Liefde krijgt een andere taal


In die periode komt alles aan op de kleinste momenten. Een blik, een hand op een wang, samen nog één keer die lievelingsfilm kijken. Liefde krijgt een andere taal, eentje zonder toekomst, maar vol betekenis. En ondanks het ondraaglijke verdriet zie ik ook vaak de ongelooflijke kracht van ouders, broers en zussen. Hoe ze kiezen voor aanwezigheid, voor nabijheid, voor elke seconde samen. Door ik ben bij je uit te stralen en te dragen.


Herinneringen maken binnen de tijd die er is


Tijd geneest in deze situatie niet. Tijd maakt het gemis alleen maar tastbaarder en groter. Maar binnen die eindige tijd kunnen we wél iets wezenlijks betekenen. Door ruimte te maken voor afscheid, hoe pijnlijk ook. Door het leven te blijven zien in alles wat nog wél kan. En door ouders te steunen in het maken van herinneringen die blijven.


Liefde die verder reikt dan woorden


Afscheid nemen van je kind is misschien wel het zwaarste wat een mens kan meemaken. Maar juist in die korte, kostbare tijd kunnen liefde, zachtheid en verbondenheid een kracht vormen die verder reikt dan woorden.

Herken je deze situatie en kun je hulp gebruiken? Ik loop graag een tijdje met jullie mee om te helpen invulling te geven aan jullie rouw, afscheid en verdriet. Meer weten? Neem dan vrijblijvend contact op.

10 jaar De Kinderhoeksteen

Tien jaar geleden begon mijn avontuur met de Kinderhoeksteen. Vanuit mijn ervaring als kinderverpleegkundige groeide mijn hart voor rouw- en traumabegeleiding. Wat begon met zorg voor kinderen, werd al snel een diepe passie om gezinnen te ondersteunen in hun verdriet. Het is een voorrecht geweest om in al die jaren met meer dan honderd gezinnen mee te mogen lopen op hun unieke rouwpad.

De veerkracht van kinderen

Waar ik de afgelopen tien jaar echt van onder de indruk ben geweest? De veerkracht van kinderen die te maken hebben met een groot verlies. Het is keer op keer weer heel bijzonder om te zien hoe open en eerlijk kinderen zijn en hoe zij manieren vinden om om te gaan met impactvolle gebeurtenissen en donkere tijden. Zij hebben mij zoveel geleerd over hoe je met verlies omgaat. Eigenlijk zijn zij mijn grootste leermeesters geweest.

Blijven groeien en ontwikkelen

In de afgelopen tien jaar heb ik mezelf continu uitgedaagd om te blijven groeien. Zo heb ik onder andere de opleiding lichaamsgerichte traumatherapie afgerond. Mijn doel is altijd geweest om gezinnen zo goed mogelijk te ondersteunen, afgestemd op wat zij nodig hebben. Samen hebben we grenzen verlegd, ruimte gecreëerd voor heling en taboes rondom rouw doorbroken.

De kracht van afscheid nemen

Wat me in deze jaren echt duidelijk is geworden, is hoe essentieel afscheid nemen is voor het verweven van verlies. Afscheid nemen kent vele vormen en vraagt tijd en aandacht. Ik ben dankbaar dat ik hierin een steunende rol heb mogen spelen voor zoveel mensen.

Dankbaarheid en trots

Als ik terugkijk op deze tien jaar, voel ik me vooral dankbaar en trots. Dankbaar voor het vertrouwen dat zoveel gezinnen mij hebben gegeven en trots op wat we samen hebben bereikt. Natuurlijk blijf ik me ook de komende jaren inzetten om gezinnen te begeleiden op hun pad van rouw. Want rouwen moet je wel zelf doen, maar niet alleen.

De dood is doodnormaal


De dood is een onderwerp waar we vaak liever niet aan denken. Toch is het een onlosmakelijk deel van ons leven. Zodra we geboren worden, weten we dat de dood uiteindelijk zal komen. Waarom voelt het dan zo ongemakkelijk om erover te praten? Zeker met kinderen, die met een natuurlijke nieuwsgierigheid vragen stellen over wat de dood betekent. In deze blog ontdek je hoe je op een open, simpele en soms luchtige manier met je kinderen over de dood kunt praten.
De nieuwsgierigheid van een kind

De nieuwsgierigheid van een kind


Waar volwassenen de dood vaak associëren met verdriet en verlies, zien kinderen het eerder als een raadsel. Ze stellen vragen als: “Wat gebeurt er als je doodgaat?” of “Doet doodgaan pijn?” Deze nieuwsgierigheid biedt een prachtige kans om eerlijk en open te praten. Door antwoorden simpel te houden en kinderen ruimte te geven voor hun eigen ideeën, help je hen begrijpen dat de dood erbij hoort.

Breek het ijs met een grapje


Het bespreken van de dood hoeft niet zwaar te zijn. Humor kan juist heel krachtig zijn. Stel, je kind zegt: “Misschien word ik een sterretje als ik doodga.” Dan kun je daar luchtig op reageren met: “Hopelijk ga je niet te fel schijnen, anders kan ik niet slapen.” Humor haalt de spanning weg en maakt ruimte voor verbondenheid.

Gebruik momenten uit het dagelijks leven


Het bespreken van de dood hoeft niet ingewikkeld of groot te zijn. Gebruik dagelijkse situaties als aanleiding. Vind je een dood vogeltje in de tuin? Vraag je kind wat het denkt dat er gebeurd is en maak er een klein ritueel van, zoals het begraven van het vogeltje en het planten van een bloemetje. Zulke momenten helpen kinderen begrijpen dat afscheid nemen normaal is en een ruimte en aandacht mag krijgen.

Hulpmiddelen: boeken en films


Er zijn tal van kinderboeken en films die helpen om het gesprek op gang te brengen. Denk aan Coco, Bambi of De Leeuwenkoning. Ook boeken zoals Wat als verdriet op bezoek komt of Toverdruppels bieden laagdrempelige manieren om emoties bespreekbaar te maken.

Een waardevolle levensles

Door de dood bespreekbaar te maken, geef je je kinderen een belangrijke les: leven en dood horen bij elkaar. Laat vragen toe, omarm stiltes, wees eerlijk en durf humor in te zetten. Zo geef je je kind niet alleen antwoorden, maar ook een gevoel van verbondenheid en begrip.

Benieuwd naar meer tips en inspiratie over dit onderwerp? Luister dan naar mijn podcast aflevering ‘Doodnormaal’ waarin ik dieper in ga op hoe je de dood een natuurlijke plek kunt geven in je gezinsleven.

Hoe rouw ons brein en lichaam beïnvloedt


Wanneer we het hebben over rouw, denk je misschien als eerst aan emoties. Maar rouw is veel meer dan dat. Het is een allesomvattend proces dat zowel ons hart als ons hoofd raakt. De fysieke en mentale impact van rouw is enorm. Het kan voelen alsof delen van je brein en lichaam “bevriezen,” waardoor alledaagse taken een uitdaging worden. Hoe komt dat, en wat kunnen we doen om hiermee om te gaan?


Het rouwbrein: Wanneer plannen en regelen niet lukt

Rouw heeft een directe invloed op onze hersenen. De stress en emotionele belasting die rouw met zich meebrengt, beïnvloeden delen van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor planning, organisatie, impulsbeheersing en emotie-regulatie. Dit noemen we ook wel het “rouwbrein.”

Misschien merk je dat je moeite hebt om afspraken te onthouden, dat je sneller boos of verdrietig wordt, of dat het onmogelijk lijkt om keuzes te maken. Dit is een hele normale reactie op een abnormale situatie. Je brein is bezig met overleven in een situatie van verlies, en dat kost veel energie.


Fysieke klachten als gevolg van rouw

Ook fysiek kun je door rouw een flinke klap krijgen. Door de mentale belasting van rouw blijft er minder energie over voor je lichaam. Vermoeidheid is dan ook een van de meest voorkomende klachten bij rouw. Het voelt alsof je constant uitgeput bent, zelfs na een goede nachtrust. Dit is je lichaam dat aangeeft dat je rust en tijd nodig hebt om te herstellen.

Naast vermoeidheid kan rouw ook voor andere fysieke klachten zorgen. Omdat het lichaam constant in een staat van verhoogde spanning verkeert, kunnen spierpijn, hoofdpijn en gewrichtspijn ontstaan. Stress en emoties kunnen zich vastzetten in de spieren, vooral in de nek, schouders en rug, wat leidt tot chronische pijnklachten. 

Ook maag- en darmproblemen komen vaak voor, zoals indigestie, misselijkheid of een verstoorde eetlust. Het spijsverteringssysteem reageert sterk op langdurige emotionele stress, wat kan resulteren in klachten zoals een opgeblazen gevoel, constipatie of diarree. Daarnaast kan uitgestelde rouw het immuunsysteem verzwakken, waardoor je vatbaarder wordt voor ziekten en sneller ziek kunt worden. 


Geef ruimte aan rouw

Het is belangrijk om bovenstaande fysieke  en mentale signalen serieus te nemen en te beseffen dat ze vaak een direct gevolg zijn van geen ruimte geven aan de rouw.

Wist je dat uitgestelde rouw een belangrijke oorzaak is van burn-out? Onverwerkte emoties blijven in ons systeem hangen en komen vaak later, ongevraagd, naar boven.  Dit maakt pijnlijk duidelijk hoe belangrijk het is om ruimte te geven aan rouw, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Gun jezelf dus toestemming om te rouwen!


Jij hebt de regie

Als je rouwt, heb je zelf de regie over het rouwproces. Niemand anders kan bepalen hoe je moet rouwen en hoe lang dat mag duren. Jouw unieke pad van rouw kent geen vaste tijd of regels. Je hoeft je dus niet te schamen of schuldig te voelen, ook niet als je niet begrepen wordt. Het helpt enorm als je omgeving dit wél begrijpt. Dan kunnen ze je ondersteunen op een manier die aansluit bij wat jij nodig hebt, zonder oordeel of goedbedoelde adviezen.

Daarnaast is het belangrijk om steunpilaren te hebben: mensen of hulpmiddelen die de rouwende bijstaan, zoals lotgenoten, een rouwcoach, of een vertrouwde vriend.


Hoe kun je vooruit?


Erken dat rouw tijd nodig heeft. Luister naar je lichaam en geest, en wees mild voor jezelf. Rouw is geen rechte lijn. Het is een proces van vallen en opstaan, van voelen en helen. Door tijd te maken voor rouw, ruimte te geven aan je emoties en steun te zoeken waar nodig, kun je stap voor stap leren leven met je verlies.

Toestemming om te rouwen

Rouwen is een van de moeilijkste processen die we als mens kunnen doorlopen. Het voelt soms als een gevecht: tegen de pijn, de emoties en de onvermijdelijke leegte die het verlies achterlaat. Maar wat gebeurt er als je stopt met vechten en jezelf toestemming geeft om te rouwen? Wanneer je ruimte maakt voor wat je voelt, in plaats van het weg te duwen? 

Vechten tegen rouw 

Na een verlies willen we vaak controle houden. In de chaos aan emoties proberen we door te gaan en sterk te zijn. Emoties proberen we zoveel mogelijk te onderdrukken in de hoop dat het verdriet vanzelf weggaat. Maar rouw werkt niet zo. Het is geen proces dat je kunt overslaan of vermijden. Hoe harder je ertegen vecht, hoe zwaarder het voelt. De emoties stapelen zich op en zoeken uiteindelijk toch een uitweg, vaak op onverwachte momenten. 

Geef jezelf toestemming om te voelen

Wat gebeurt er als je jezelf toestemming geeft om te rouwen? Als je stopt met het onderdrukken van je verdriet en ruimte maakt voor wat er is? Rouw bestaat uit veel verschillende emoties: verdriet, boosheid, schuld, angst, en soms zelfs opluchting. Dat kan verwarrend zijn. Maar juist door die emoties toe te laten, geef je jezelf de kans om te helen.  

Toestemming geven betekent niet dat het verdriet opeens verdwijnt. Het betekent dat je het accepteert als onderdeel van je leven. Het betekent dat je mag huilen, dat je boos mag zijn, en dat je het even niet hoeft te weten. Je mag voelen wat je voelt, zonder oordeel. 

Ruimte voor emoties

Misschien denk je dat door je verdriet toe te laten, het alleen maar erger wordt. Maar het tegenovergestelde is vaak waar. Als je je emoties de ruimte geeft, zul je merken dat ze na verloop van tijd milder worden. Het verdriet wordt zachter, de scherpe randjes vervagen, en er ontstaat langzaam ruimte voor andere gevoelens: liefdevolle herinneringen, momenten van rust en soms zelfs dankbaarheid voor wat er was.

Stop met vechten

Rouwen en huilen zijn geen tekenen van zwakte. Het zijn juist een tekenen van moed. Het betekent dat je de realiteit onder ogen durft te zien, hoe pijnlijk die ook is. Door te stoppen met vechten tegen je emoties, geef je jezelf de kans om verder te komen. Je hoeft het niet alleen te doen en je hoeft ook niet alles in één keer te verwerken. Stap voor stap mag je voelen, helen en weer ademhalen.  

Mag jij van jezelf rouwen?

Rouw verandert alles

Wanneer je terugkijkt op je leven tot nu toe, zul je zien dat er veel dingen veranderd zijn. Gezinsuitbreiding, een nieuwe baan, verhuizing, ziekte, verlies… Die verandering voelt nu misschien als ‘gewoon’, maar is destijds vast niet ongemerkt voorbij gegaan. Grotere veranderingen gaan namelijk zelden vanzelf. Zeker niet als je een groot verlies hebt ervaren zoals het verlies van iemand waar je veel van houdt.

Als een kiezel in je schoen

Stel je voor dat je een kiezel in je schoen hebt. Bij elke stap voel je hem drukken, klein maar onontkoombaar. Dat is hoe rouw vaak voelt. Elke stap die je zet, herinnert je eraan dat het leven niet meer hetzelfde is. Toch geloof ik dat je zelfs met die kiezel in je schoen een weg kunt vinden om verder te gaan. Hoe? Dat kun jij alleen bepalen. Jij bent immers de enige die weet hoe het voelt. Het is daarom belangrijk om jezelf de ruimte te geven om te rouwen op jouw manier, zonder je zorgen te maken over wat anderen denken of verwachten. 

Verandering komt van binnenuit

Rouw dwingt ons vaak tot verandering, of we nu willen of niet. Je leert opnieuw hoe je moet leven in een wereld die niet meer compleet voelt. Dat proces is niet gemakkelijk, maar het begint met geloven in jezelf. Verandering hoeft niet groot of meeslepend te zijn. Soms is het een kleine stap: een dag beginnen zonder schuldgevoel, een moment van rust vinden in een storm van verdriet, of voor het eerst in lange tijd hardop lachen. Elke stap, hoe klein ook, brengt je dichter bij een nieuw evenwicht. 

Geloof in je eigen (veer)kracht 

Als rouw- en verliesbegeleider geloof ik in jouw (veer)kracht. Ik weet dat je meer aankunt dan je misschien denkt. Zelfs met die kiezel in je schoen kun je een pad vinden dat voor jou werkt. Het verlies blijft altijd een deel van je leven. Het gaat dus niet om het verwijderen van de kiezel, maar om het leren lopen ondanks de pijn. Dat mag je doen op jouw manier. Jij bent degene die het verschil maakt. Jij hebt de kracht om, stap voor stap, te leren leven met je verlies.


Ik geloof in jou. Geloof jij ook in jezelf? 

Rouw, je bent gek als je het niet hebt

Soms gebeuren er dingen in het leven die ons diep raken, zoals het verlies van een kind, ouder of partner. En als dat verdriet ons overspoelt, voelt het soms alsof we de grip op de realiteit verliezen. Maar weet je, het is helemaal oké om je zo te voelen. Rouwen is eigenlijk een heel normale reactie als we iemand missen die voor ons heel belangrijk is.

Chaos aan emoties

Als je een dierbare verliest, komt er een chaos aan emoties op je af. Het verdriet van hun afwezigheid, de leegte die ze achterlaten, en soms zelfs het gevoel dat je de controle verliest over alles. En dan kun je jezelf afvragen: “Ben ik gek aan het worden?” Het antwoord is nee. Het is niet raar om verdrietig, energieloos, vermoeid of boos te zijn na het verlies van iemand van wie je houdt. Het laat juist zien hoeveel je om die persoon geeft.

Rouw volgt geen vast patroon

Belangrijk is dat je jezelf toestaat om te voelen wat je voelt en dit niet veroordeelt. Rouwen volgt geen vast patroon; het gaat door ups en downs, gevuld met verdriet, boosheid en uiteindelijk acceptatie van het rouwproces. En dat is helemaal normaal. Het is als een persoonlijke reis die je op jouw manier mag doorlopen.

Je bent niet alleen

Het is ook goed om te weten dat je niet alleen bent. Het is prima om je gevoelens te delen met vrienden, familie of iemand anders die je vertrouwt. Soms kan praten echt opluchten en je het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat.

Als rouw- en verliesbegeleider begrijp ik dat het moeilijk kan zijn. Maar onthoud, je hoeft jezelf niet te veroordelen. Het is oké om verdrietig te zijn, en het is oké om hulp te zoeken als je het nodig hebt. Doe vooral waar jij behoefte aan hebt en niet per se wat de omgeving van je verwacht.

Dus als je je afvraagt of je gek wordt door het verlies van iemand die je dierbaar is, onthoud dan dat het normaal is om te rouwen. Het is een teken van liefde en menselijkheid. Geef jezelf de ruimte om te voelen en te helen op jouw eigen manier, zonder je zorgen te maken over wat anderen zeggen. Je bent niet alleen, en het is helemaal oké om je verdriet te ervaren op jouw unieke manier.

Ik geef je een naam

Daar stond je dan, aan het kleine graf waar jullie nog veel kleinere baby in begraven ligt. Het verliezen van een baby is hartverscheurend en heel onnatuurlijk. Je keek zo uit naar dit mooie mensje, je wilde het vasthouden, knuffelen, zien opgroeien…en opeens is alles weg. Leeg. Verloren. De naam die jullie voor dit kindje bedacht hebben komt op de steen te staan. Je bent voor altijd papa en mama van een baby die er niet meer is. Hoe noem je dat? Hoe noem je jezelf? En wat als er later een ander kindje geboren wordt?

Vlinderkindjes en sterrenbaby’s

Een overleden kindje noemt men vaak een ‘vlinderkindje’. De baby, die heel even dichtbij was, is ongrijpbaar en kwetsbaar als een vlindertje bij je vandaan gevlogen. Ook de term ‘sterrenbaby’ wordt veel gebruikt. Het symboliseert het verloren kindje dat als een ster aan de hemel straalt.

Met lege handen

Als papa en mama van een sterrenbaby, ben je misschien ook op zoek naar de juiste term voor jezelf. Je bent ouders van een kindje, maar staat met lege handen. Er zijn letterlijk en figuurlijk maar weinig woorden voor dat verdriet. Je kunt een sterrenouder zijn, maar er is ook niets mis met jezelf papa of mama noemen. Je hebt immers een kindje gekregen waar je, zo kort als het duurde, ook nog eens intens veel van hebt gehouden. Je bent voor altijd de papa of mama van dit mooie mensje, dat hoef je niet onder stoelen of banken te steken.

De hoop op nieuw leven

Een nieuwe zwangerschap brengt vaak veel verschillende emoties teweeg. Het verdriet van het verlies en de hoop op nieuw leven. Om die hoop te symboliseren wordt dit nieuwe kindje vaak een regenboogbaby genoemd. Dit kindje kan niet vervangen wat je bent verloren, maar wat is het een feest om opnieuw een kindje te mogen verwelkomen. Een kindje dat je alle liefde kan geven die je in je hart bewaard hebt.

Rouwen om een vlinderbaby

Het verliezen van een baby is intens verdrietig en hartverscheurend. Je had het zo anders voor je gezien! Schroom niet om hulp te vragen als het je in de periode na het overlijden van je kindje te veel wordt. Als rouw- en verliesbegeleider loop ik graag een tijdje met je mee en help ik je de naam van je kindje levend te houden.

Contact

Swalmdal 1
3894 BK Zeewolde

06 – 295 571 16
Sabina@dekinderhoeksteen.nl

De Kinderhoeksteen

KvK: 628 728 50
BIG nummer: 190 619 789 30

Algemene voorwaarden
Privacy verklaring