Tag Archief van: ziekte in gezin

Waar blijft de E van Emotie in de professionele zorg?


In de wereld van de klinische zorg draait veel om richtlijnen, protocollen en evidence-based handelen. Dat is begrijpelijk, want structuur en duidelijkheid zijn essentieel in een medische omgeving. Maar wat als je werkt met mensen die zich in de meest kwetsbare fase van hun leven bevinden? Wat als je te maken krijgt met verlies, rouw, angst of onzekerheid? Dan merk je al snel dat er iets ontbreekt in die nauwkeurig uitgestippelde aanpak: de E van Emotie.


Emotie past niet in een protocol

In de opleidingen tot arts, verpleegkundige of andere zorgprofessional ligt de nadruk op kennis en kunde. Maar omgaan met emoties, van jezelf én van de ander, krijgt vaak nauwelijks aandacht. Veel professionals voelen zich daardoor ongemakkelijk, onzeker of zelfs machteloos wanneer iemand tegenover hen breekt in verdriet. De neiging is dan om terug te grijpen op het protocol: meten, regelen, door.

De kracht van verbinding

Maar juist in de momenten waarop verdriet groot is, verlangen mensen naar verbinding. Naar een hand op hun schouder, een luisterend oor, iemand die even blijft zitten zonder direct iets te willen fixen. Juist dan is het vermogen om er echt te kunnen zijn van onschatbare waarde. En dat vraagt om meer dan kennis. Het vraagt om menselijkheid.

Een pleidooi voor meer ruimte

De professionele zorg heeft behoefte aan een nieuwe balans. Waar kennis en vaardigheden hand in hand gaan met empathie en emotionele aanwezigheid. Waar ruimte is voor het niet-weten, voor het verdriet, voor het stilvallen. Pas dan kunnen we écht zorg bieden die helend is. Laten we de E van Emotie opnieuw een plek geven in de zorg. Want zonder emotie missen we het hart van het werk.

Tijd is de vijand als je afscheid moet nemen van je kind


Wanneer je te horen krijgt dat je kind ongeneeslijk ziek is, komt de wereld tot stilstand. Alles wat vanzelfsprekend leek, valt weg. Plots wordt tijd een andere ervaring. Niet langer een vanzelfsprekende stroom van dagen en nachten, maar een vijand die je achtervolgt, die je dwingt om los te laten terwijl je dat helemaal niet wilt.


De beleving van tijd verandert


In de begeleiding van gezinnen in deze situatie hoor ik vaak: “Het gaat allemaal zo snel.” Of juist: “Elke seconde lijkt eindeloos, maar toch glipt de tijd tussen onze vingers door.” Het is verwarrend en pijnlijk. Want hoe neem je afscheid van je kind, terwijl je dat nog helemaal niet wilt? Hoe geef je vorm aan liefde, terwijl je weet dat je moet loslaten?


Liefde krijgt een andere taal


In die periode komt alles aan op de kleinste momenten. Een blik, een hand op een wang, samen nog één keer die lievelingsfilm kijken. Liefde krijgt een andere taal, eentje zonder toekomst, maar vol betekenis. En ondanks het ondraaglijke verdriet zie ik ook vaak de ongelooflijke kracht van ouders, broers en zussen. Hoe ze kiezen voor aanwezigheid, voor nabijheid, voor elke seconde samen. Door ik ben bij je uit te stralen en te dragen.


Herinneringen maken binnen de tijd die er is


Tijd geneest in deze situatie niet. Tijd maakt het gemis alleen maar tastbaarder en groter. Maar binnen die eindige tijd kunnen we wél iets wezenlijks betekenen. Door ruimte te maken voor afscheid, hoe pijnlijk ook. Door het leven te blijven zien in alles wat nog wél kan. En door ouders te steunen in het maken van herinneringen die blijven.


Liefde die verder reikt dan woorden


Afscheid nemen van je kind is misschien wel het zwaarste wat een mens kan meemaken. Maar juist in die korte, kostbare tijd kunnen liefde, zachtheid en verbondenheid een kracht vormen die verder reikt dan woorden.

Herken je deze situatie en kun je hulp gebruiken? Ik loop graag een tijdje met jullie mee om te helpen invulling te geven aan jullie rouw, afscheid en verdriet. Meer weten? Neem dan vrijblijvend contact op.

“Mama, ik heb je zo gemist”

Heb je je ooit afgevraagd hoe een kind zich voelt wanneer een van zijn ouders ziek is? Stel je voor dat je slechts 9 jaar oud bent, bijna 10, en je moeder heeft borstkanker gehad. Ze moest vaak naar het ziekenhuis voor zware behandelingen, en jij herinnert je vooral dat ze er niet was, zowel lichamelijk als emotioneel. Ik sprak erover met een jongen in een gezin waar ik kom. Zijn oprechte woorden raakten me diep.

De pijn van het gemis

In de periode dat zijn moeder borstkanker had, was de jongen nog erg jong. Maar hij herinnert zich die tijd nog goed. Samen met zijn moeder waren we in gesprek en vroeg ik hem wat het ergste van die tijd was, dat hij zich nog kon herinneren. “Dat je er niet was”, antwoordde hij. Die simpele zin onthulde de pijn van het gemis, de tijd dat zijn moeder er niet kon zijn op de manier die hij nodig had. 

Zijn uitspraak riep schuldgevoelens op bij zijn moeder. Het raakte zijn moeder op een manier die je je niet kunt voorstellen. Ze heeft er alles aan gedaan om er te zijn voor haar kinderen, ondanks de ziekte en de zware behandelingen. Maar vanuit het perspectief van het kind voelde het anders. Eigenlijk zegt hij daarmee “Ik heb je zo gemist in die tijd en ik had je zo hard nodig”.

Behoefte aan steun

De open en eerlijke reactie van de jongen laat zien welke impact het op kinderen heeft als een ouder vecht tegen een ziekte. Het laat zien hoe een kind die leegte ervaart, zelfs als zijn ouders hun uiterste best doen om er te zijn. Het is geen beschuldiging, maar een uiting van zijn verlangen en behoefte aan steun.

Er is geen gids voor het omgaan met ziekte in een familie, maar begrip en open communicatie zijn cruciaal. Voor een kind kan het lastig zijn gevoelens te uiten, omdat hij niet ‘tot last wil zijn’ in een toch al moeilijke tijd. Merk je dat je kind zich afsluit? Schakel dan hulp in van een buitenstaander waar hij ongefilterd zijn verhaal kwijt kan. Dat een vriend of familielid zijn, of een rouw- en verliesbegeleider. Zo kwam ik ook als rouw- en verliesbegeleider terecht in het gezin van deze jongen. Samen werkten we aan open communicatie en maakten we ruimte voor alle gevoelens. Op die manier werkten we ook aan de onzichtbare pijn van afwezigheid.

Ziekte of verlies in het gezin

Heb jij in je gezin te maken met ziekte of verlies? Aarzel dan niet om contact op te nemen om te kijken of ik iets voor jullie kan betekenen. Ik loop graag een tijdje met jullie mee.

Betekenisvol ouderschap bij ziekte en overlijden van je kind

Hoe geef je vorm aan het ouderschap als je kind ongeneeslijk ziek is? Wat zou je je kind graag beschermen tegen al het lijden. Je wil een goede ouder zijn voor je zieke kind, maar ook voor eventuele andere kinderen in je gezin. Het ‘gewone’ dagelijkse leven gaat door, terwijl jouw leven op zijn kop staat. Ook in de nasleep van het verlies van je kind kan het moeilijk zijn om je weg te vinden. Hoe geef je betekenis aan het leven nu je kind er niet meer is?

Jouw unieke rouwpad

Het is goed om te weten dat iedereen anders rouwt. Er is geen goed of fout. Je mag jezelf de ruimte geven om te rouwen op jouw eigen unieke manier, zonder oordeel. Erken de chaos aan emoties en de complexiteit van rouw. Het wordt niet geleidelijk minder. Rouw heeft pieken en dalen en heel veel verschillende emoties. Dat is volkomen normaal.

Blijvende liefde voor je overleden kind

Het vinden van betekenisvol ouderschap betekent ook het herdefiniëren van je rol als oude. Het verliezen van je kind heeft impact op elke vezel in je lijf en op elke stap die je als ouder zet. Je kunt je kind niet meer knuffelen, opvoeden of troosten, maar de liefde voor je kind blijft voortbestaan. Het kan helpen om creatieve manieren te vinden om die liefde te uiten. Je kunt bijvoorbeeld een herinneringsaltaar in huis maken, een jaarlijkse herdenkingsceremonie organiseren of brieven schrijven aan je overleden kind. 

Betekenisvol ouderschap door steun aan anderen

Om betekenisvol ouderschap in te vullen kun je je kind ook blijven eren door je in te zetten voor anderen. Je kunt andere ouders in rouw steunen, vrijwilligerswerk doen of betrokken zijn bij liefdadigheidsinstellingen. Daarbij kun je kiezen voor organisaties die passen bij de interesses of passies van je kind, of bijvoorbeeld bij de ziekte waaraan je kind is overleden. Door jezelf in te zetten voor zaken die je kind na aan het hart lagen, kun je hun leven voortzetten en betekenis geven aan je ouderschap. Sommige ouders richten een stichting op met de naam van hun kind, om zo het bestaansrecht van hun overleden kind te borgen. De naam van je kind blijft dan genoemd worden, dat is zo belangrijk! 

Ervaringen en gevoelens delen

Rouw kan bijzonder eenzaam voelen, zelfs als je nooit alleen bent. Zoek steun bij andere ouders in rouw of bijvoorbeeld bij een rouw- en verliesbegeleider. Het delen van je ervaringen en gevoelens met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, kan een bron van troost en begrip zijn. En vergeet niet om ook met je partner in gesprek te blijven. Jullie zijn allebei een kind verloren. Hoe je dat beleeft is voor iedereen anders, maar door te blijven verbinden kunnen jullie elkaar ondersteunen in het vinden van betekenis in het ouderschap na verlies.

Zorg goed voor jezelf

Goed voor jezelf zorgen is enorm belangrijk in tijden van rouw. Toch wordt hier vaak maar weinig aandacht aan besteed. Met je verstand op nul probeer je vooral te overleven en niet teveel te voelen. Maar rouw put je emotioneel, fysiek en mentaal uit. Heb compassie voor jezelf, neem rust wanneer dat nodig is, doe dingen waar je van oplaadt en geef jezelf emotionele toestemming om te rouwen op jouw eigen tempo.

Sta jezelf ook emotioneel toe om weer te mogen genieten. Je hoeft niet te lijden zoals je kind heeft geleden. Rouw kent pieken en dalen, goede en slechte dagen. Je mag genieten van de fijne momenten. Door goed voor jezelf te zorgen, kun je er (op den duur) ook beter voor anderen zijn en je betekenisvol ouderschap voortzetten.

Leef een leven vol betekenis en liefde

Jij blijft voor altijd de ouder van je overleden kind, een papa of mama met lege armen. Het verlies van een kind is onherstelbaar, maar betekenisvol ouderschap kan een bron van kracht en heling zijn. Door je liefde voort te zetten, de naam van je kind blijven noemen en jezelf te omringen met steun, kun je een betekenisvolle weg vinden in het ouderschap na het verlies. Het is een reis die moed, veerkracht en compassie vereist. Je mag er zijn en je mag leren om anders vast te houden vanuit liefde en betekenis.

Jouw unieke rouwpad

Wat zou het makkelijk zijn als er een standaard stappenplan is dat je kunt volgen als je te maken hebt met rouw- en verlies. Een to-do-lijst waar je taken kunt afvinken tot je klaar bent. Duidelijk voor jou en duidelijk voor je omgeving. Maar helaas bestaat er geen blauwdruk voor rouw. Ieder rouwpad is uniek, anders, eigen. En rouw is in de praktijk nooit écht klaar. 

Geen blauwdruk voor rouw

Op het moment dat je een geliefde verliest, staat je wereld op zijn kop. Alles staat even stil, terwijl anderen ‘gewoon’ verder gaan. De emoties die je ervaart zijn hartverscheurend en chaotisch. Bovendien komen ze bovenop al je dagelijkse taken. Het is hard werken om daar mee om te gaan! 

Voor de omgeving is het ook ingewikkeld. Mensen om je heen gaan op hun eigen manier om met het verlies. Het verlies heeft voor iedereen een andere betekenis. Familie, vrienden en kennissen willen je helpen, maar eigenlijk weet niemand waar hij écht goed aan doet. Na een tijd van intensieve hulp (kookroosters, schoonmaken, bezoekjes, noem maar op) volgen vaak ook de goedbedoelde adviezen en opmerkingen: ‘het is tijd om door te gaan’, ‘verman je’ of ‘gelukkig heb je je kinderen nog’. Maar niemand kan voor jou bepalen hoe je verder moet. Het is aan jou om een nieuwe toekomst vorm te geven en om te leren gaan met de chaos aan emoties die het verlies teweeg heeft gebracht. Het is jouw weg, het zijn jouw keuzes. Maar de omgeving is wél belangrijk, omdat we behoefte hebben aan mensen om ons heen. We willen bij mensen horen, ergens onderdeel van zijn, eigen regie hebben en vooruitkomen in het leven. Dat komt voort vanuit drie psychologische basisbehoeftes die we allemaal hebben, of we nu wel of niet te maken hebben met rouw: Autonomie, relatie en competenties. Als er te weinig in deze behoeften wordt voorzien, raken we van koers. Zéker in tijden van rouw, waarin je veilige basis wegvalt…

Dat er geen blauwdruk voor rouw bestaat, betekent ook dat je het niet goed of fout kunt doen. Door dicht bij jezelf te blijven, voor jezelf te zorgen en je intuïtie te volgen (en dus je basisbehoeftes weer te vervullen), ontdek je stap voor stap de route van jouw unieke rouwpad.

DURV – Gewoon doen joh!

Op jouw unieke rouwpad, sta jij aan het roer. Maar dat betekent niet dat je het helemaal alleen moet doen. Een luisterend oor van een bondgenoot kan al zoveel betekenen. Het is niet erg om om hulp te vragen als je het niet redt. Dat kan hulp zijn van mensen om je heen óf van een professional. Een rouw- en verliesbegeleider kan een tijdje met je oplopen om je te helpen je weg te vinden. Ga je liever op eigen houtje aan de slag, maar wil je wel handvatten om je daarbij te helpen? Het online programma DURV is gemaakt voor jonge weduwen en weduwnaars in de bloei van hun leven (25-55 jaar) en zit vol informatie en opdrachten om je te ondersteunen. De E-health helpt je om stil te staan en te kijken naar wat jij nodig hebt. Het geeft inzicht in jouw eigen emoties en hoe je weer kunt verbinden met jezelf en je omgeving.

Jouw eigen verhaal is de start van het rouwpad waarop je terecht bent gekomen. Sta eens stil en blik eens terug. Waar sta je nu? En wat heb je nodig?

Meer weten over DURV of je direct aanmelden voor de E-health? ! of meld je aan via info@dekinderhoeksteen.nl.

Eenzaamheid bij rouw

Als leven overleven wordt door dat je een partner verliest, wordt je overvallen door hevige emoties. Ook het grote gevoel van leegte en eenzaamheid hoort bij rouw. Zélfs als je voortdurend omringd wordt door vrienden en familie, kun je aan dat gevoel vaak niet ontsnappen.

Alle hens aan dek

Wanneer een partner overlijdt, komt praktische hulp vanuit de omgeving vaak snel op gang. Mensen komen op bezoek om je te troosten en bij te staan, er worden kookroosters gemaakt om maaltijden te verzorgen en ook andere taken worden je met liefde uit handen genomen. Het is een manier om handen en voeten te geven aan betrokkenheid, omdat dat vaak het enige is dat je omgeving voor je kan doen. Zo proberen ze je last te verlichten en je ruimte te geven voor rouw en verdriet.

Niet alleen, toch eenzaam

Door je niet of weinig alleen te laten, hopen vrienden en familie eenzaamheid te voorkomen. Het is voor hen dan vaak ook moeilijk te bevatten dat jij je juist dan tóch heel eenzaam voelt. Eenzaam omdat je partner er niet meer is. Eenzaam omdat die ene, met wie je alles deelde, is overleden. Eenzaam omdat je aan het einde van de dag zelf het licht uit moet doen voor je in een leeg bed gaat liggen. Ook als je niet alleen bent, kun je je bijzonder eenzaam voelen…

Een leegte die niemand kan vullen

Na het verliezen van een partner, zal je leven nooit meer hetzelfde zijn. Het kost tijd om het verlies te verweven in je leven en eenzaamheid zal moeten slijten. Dat gaat met kleine stapjes. De leegte die is achtergebleven kan door familie en vrienden niet worden opgevuld, hoe graag zij dit ook zouden willen. Maar je kunt er wel met hen over praten. Over wat je mist, over hoe dat voelt. Ben je niet graag alleen? Dan kun je je omgeving vragen om vaak langs te komen. Wil je dat liever niet? Dan mag je dat ook eerlijk uitspreken.

Een kijkje in de keuken

Als rouw- en verliesbegeleider is iedere werkdag anders. Wat is het mooi om betrokken te zijn in de levens van anderen, hen te kunnen bemoedigen en inzichten te kunnen geven. En dat dit ook mijzelf hele mooie inzichten oplevert, is alleen maar mooi meegenomen. In dit blog geef ik een kijkje in de keuken en neem ik je mee in een werkdag die mij opnieuw leerde hoe belangrijk het is om een ander écht te zien, om gezien te worden.

Bewondering en respect

Terwijl ik in de auto onderweg ben naar mijn tweede afspraak van die dag, denk ik na over wat ik net gezien heb. Een vrouw, een moeder, die haar hele leven in teken heeft gezet van de zorg voor haar zoon. We spraken over betekenisgeving en levensvragen. Diepe vragen die leven bij deze moeder van een zorgintensief kind. Ze bekijkt het leven van dag tot dag, geniet van de kleine dingen en staat krachtig en positief in het leven. Het gesprek heeft diepe impact op mij gemaakt en ik heb enorme bewondering voor hoe kwetsbaar zij zich openstelt. Wat heb ik een respect voor deze krachtige vrouw en haar gezin.

Ik bedenk me hoe belangrijk het is om dit als zorg- of hulpverlener uit te spreken naar de mensen met wie je werkt. Positieve woorden die hen laten merken dat ze gezien worden als mens. Dat jij hen als hulpverlener écht ziet.

Een weg vol tegenslagen

Tijdens mijn volgende afspraak spreek ik met jonge ouders die veel ballen in de lucht moeten houden: Zij zijn een kindje verloren en zitten vol zorgen over de gezondheid van hun pasgeboren dochtertje, ze hebben vragen over opvoeding en willen gezien en gehoord worden als mens, als ouders. Uit hun verhalen blijkt hoe vaak dit in de hulpverlening nog mis gaat. De hulpverlenersgeschiedenis van dit gezin heeft zijn sporen nagelaten. Ze zijn moe en er lijkt geen einde te komen aan de tegenslagen op hun pad. Ik help hen door overzicht en inzicht te geven, door handvatten aan te reiken en ze te bemoedigen. Opnieuw merk ik hoe belangrijk het is dat mensen gezien worden, dat ze horen dat ze het goed doen, dat ze er toe doen.

Gezien worden als mens

Na die twee afspraken heb ik even de tijd voor wat praktische taken. Ik werk de administratie bij, pak nieuwe aanmeldingen op, voer telefoongesprekken en vul mijn agenda met nieuwe afspraken. Aan het einde van de middag voer ik nog een gesprek met een aanstaande nieuwe collega. Zij wil zich graag aansluiten als hulpverlener bij FLOW. Het is een heerlijk inspirerend gesprek vol herkenning.

Moe, maar voldaan eindig ik mijn werkdag, waarin ‘gezien worden als mens’ de rode draad vormde. Bij thuiskomst word ik enthousiast door mijn kinderen begroet en daarmee is voor mij de cirkel rond: Ook ik ervaar dat ik gezien word.

Integrale begeleiding bij ziekte in gezin is gewenst

Kind beschermen

Wanneer je werkt met zieke mensen, maak je van dichtbij mee hoeveel impact dat heeft op iemands leven. Het leven van de zieke zelf, maar ook zeker op dat van familieleden. Ouders zijn veel energie kwijt aan andere zaken dan gewoonlijk en maken zich zorgen, maar ook de kinderen zijn vaak bang of onrustig. Ziekte is nooit gemakkelijk, daarom is het belangrijk oog te hebben voor de betrokkenen om deze periode zo goed mogelijk door te komen. Een integrale begeleiding is daarbij gewenst.

Een kind wil je beschermen, dat is het natuurlijke instinct van veel ouders en andere volwassenen. Logisch, een kind is nog jong en in die zin kwetsbaarder. Maar ook andersom kan het gelden: het kind wil de ouder niet belasten met zijn of haar verdriet. Wanneer we onder het mom van ‘bescherming’ een kind weghouden van ziekte en dood of daar om een andere reden niet goed over gepraat wordt, kan dat later voor problemen zorgen. Het nemen van gepast afscheid, begrip voor een ziek familielid dat minder kan of voorbereid worden op wat er gaat gebeuren, is namelijk erg belangrijk. Een kind heeft al minder controle over zijn of haar leven dan een volwassene. Wanneer het dan voor onverwachte grote gebeurtenissen komt te staan, is het helemaal moeilijk grip te houden.

Aandacht voor emotionele zorg

Als rouw- en verliesbegeleider en kinderverpleegkundige heb ik vaak gezien dat broertjes en zusjes van zieke kinderen (onbewust) worden afgeschermd van de situatie. Dat ontstaat vaak doordat de kinderen tijdens (ziekenhuis)afspraken naar oppas of opa en oma worden gebracht. Wanneer het zieke kind vervolgens overlijdt, komt dat als een enorme schok. Daarom vind ik het belangrijk dat kinderen in een traject worden meegenomen, zodat de kans verkleint dat ze later vastlopen in de rouw. Ouders vinden het vaak lastig te weten wat ze nu het best kunnen doen en wat ze wel of niet moeten zeggen. Vaak wenden ze zich tot de verzorgenden en medici. Zorgpersoneel vervult dan ook vaak een belangrijke adviserende rol. Daarom is het belangrijk ook aandacht te hebben voor de emotionele zorg en de beleving van alle gezinsleden in een medisch traject.

Contact

In een tijd van sociale afstand zien we steeds meer het belang van aandacht voor emotionele begeleiding bij ziekte. Toch mag er meer kennis bestaan over het belang hiervan. Vooral een stuk intervisie en supervisie kan heel belangrijk zijn. De sleutel schuilt wat dat betreft in het contact tussen de rouw- en verliesbegeleider en de verantwoordelijke medici. Zo heb ik steeds vaker contact met een (kinder)arts, waarbij ik een adviserende rol heb op het gebied van psychosociale hulp thuis. Deze korte lijnen zijn erg prettig, op die manier kunnen gezinsleden op een goede manier geadviseerd worden en weten ze dat er ondersteuning mogelijk is. Ook ontstaat er zo steeds meer integrale samenwerking, wat leidt tot meer stressreductie bij het gezin als ze thuis zijn.

Integrale samenwerking

Een integrale samenwerking kan de basis vormen voor een gezond herstel na ziekte of een overlijden. Er kan daarmee veel winst behaald worden voor ouders, kinderen én mensen in de zorg. Op die manier hoeft geen van de partijen het gevoel te hebben er alleen voor te staan of op zichzelf aangewezen te zijn. Goede zorg valt of staat bij aandacht voor de mens, zowel lichamelijk of emotioneel. Graag ondersteun ik daarbij.

De Kinderhoeksteen

Bij De Kinderhoeksteen kunnen ouders en kinderen terecht wanneer zij psychosociale ondersteuning nodig hebben tijdens of na ziekte of een overlijden. Maar ook ondersteun ik zorgpersoneel bij deze taken. In mijn ervaring als kinderverpleegkundige merkte ik dat omgaan met rouw en verlies niet tot het standaard lespakket behoort. Toch is het een niet te onderschatten onderdeel van het werk. Dit hoef je niet alleen te doen. Bij De Kinderhoeksteen help ik je graag.

Ziekte in gezin? EFT ondersteunt.

Grote of kleine gebeurtenissen kunnen littekens achterlaten. Letterlijk, na een val of door een ongelukje. Maar ook figuurlijk, na een nare ervaring of heftige gebeurtenis. Wanneer een gezinslid ziek wordt, werkt dat dan ook door op de andere leden van het gezin. Zeker kinderen kunnen hierdoor soms in de knel raken. Het is dan ook belangrijk de juiste begeleiding aan te bieden aan de (andere) kinderen in het gezin die te maken hebben met ziekte en overlijden.

Tijdig ingrijpen

Wanneer een gezinslid ziek is, kan er soms een lang traject aan een overlijden vooraf gaan. In andere gevallen wordt het gezinslid beter of is er juist sprake van een kort ziekbed. Hoe het verloop ook is, het is niet vanzelfsprekend dat de andere familieleden deze situatie zonder problemen verwerken. Iedereen kampt met een scala aan emoties die met rouw en verlies gepaard gaan. Om latere problemen te voorkomen, is het belangrijk tijdig in te grijpen.

Stagnatie verwerkingsproces

Problemen kunnen ontstaan doordat kinderen door de ziekte en/of het overlijden uit hun veilige bubbel zijn geduwd. Ze verliezen het houvast en de balans in het gezin is opeens veranderd. En hoewel het meest rauwe verdriet na verloop van tijd afneemt, kan het gemis van een gezinslid een grote rol blijven spelen. Wanneer het rouw- of verwerkingsproces stagneert of vastloopt, ontstaan er emotionele problemen of een trauma.

Goede samenwerking

Het is dus belangrijk dat er ruimte en tijd is om het verwerkingsproces te doorlopen en dat het kind weet dat de emoties er mogen zijn. Maar wanneer een of beide ouders er zelf middenin zitten, is daar vaak wat meer hulp bij nodig. Helaas wordt die hulp niet altijd gemakkelijk gevonden. Gedurende een medische mallemolen is het hectisch, druk en stressvol. Een goede samenwerking tussen de zorgverleners en rouwbegeleiding is dan ook erg gewenst.

EFT-therapie

Bij De Kinderhoeksteen bied ik verschillende therapieën en behandelmethoden om weer wat rust en overzicht in het gezin terug te krijgen. Sinds kort ben ik ook gestart met het aanbieden van EFT-therapie. Deze therapievorm richt zich op de emotie die iemand ervaart om van daaruit te werken aan verwerking. Doordat het een milde en veilige methode is die ook ingezet kan worden bij trauma, is het geschikt voor zowel volwassenen als kinderen.

Hoe ziet dat eruit?

Tijdens EFT klopt de behandelaar met de vingers op bepaalde punten in het eigen gezicht, handen en de romp, wat de cliënt nadoet. Ondertussen spreekt de cliënt korte zinnetjes uit, die betrekking hebben op de negatieve herinneringen of die juist geruststellen. De combinatie van het kloppen en het uitspreken van de zinnetjes zorgt voor een ontlading van de opgebouwde stress. Dit proces wordt herhaald totdat de herinnering geen negatieve reacties meer oproept, maar een neutrale of zelfs positieve.

Brug vormen

Ben je zorgverlener en wil je meer weten over rouw- of verliesbegeleiding? Dan kom ik graag met je in contact. Een goede zorg is gebaat bij toegankelijke begeleiding, ook op het emotionele vlak. Met mijn eigen ervaring als verpleegkundige en intensieve thuiszorg voor kinderen vorm ik graag de brug tussen zorg en emotionele ondersteuning.

Psychosociale familie gerichte zorg:

Een jong gezin in de bloei van hun leven, wat hun 2e kind heeft gekregen zitten op een donkere wolk. Wat een fijne tijd moet zijn met elkaar als jong gezin is nu elke dag weer een gevecht en een grote uitdaging.

Onzekerheid

Ik ben ingeschakeld door het ziekenhuis bij een gezin te observeren wat er nodig is aan hulp. Hun zoontje van 7mnd groeit en ontwikkeld zich niet. Hij spuugt heel erg veel en heeft al vele opnames in het ziekenhuis gehad de afgelopen maanden.

Er is tot nog toe geen duidelijke oorzaak gevonden wat er met hem aan de hand is. Dit brengt veel onzekerheid en stress met zich mee. Met name bij moeder om de voeding erin te krijgen en er in te houden. Waardoor er inmiddels een visueze cirkel is ontstaan binnen het gezinssysteem. De zwangerschap en bevalling gingen niet vanzelf en was heel anders dan bij hun eerste kind.

De afgelopen maanden hebben ze vele doctoren gezien en vaak in het ziekenhuis gelegen. Wat er nu in heeft geresulteerd dat er een voedingssonde is geplaatst en ouders de voeding nu via de sonde geven. De thuiszorg is oproepbaar voor als de sonde eruit gaat. Verder staan ouders er alleen voor, hun netwerk is klein. Waardoor de onzekerheid alleen maar toeneemt.

Systemische werkwijze

Door met zowel moeder als vader gesprekken te voeren en hun een luisterend oor te bieden voor hun beleving, te bevestigen dat ze het goed doen als ouders en aansluiten op de hulpvraag achter de onzekerheid is er al meer rust gekomen. Door mijn kennis op medisch vlak als kinderverpleegkundige en op psycho sociaal gebied als verliesbegeleider kan ik op een breed vlak adviezen en handvatten geven en benader ik de situatie anders. Vanuit mijn systemisch werkwijze en benadering kan ik werken aan het opbouwen van veerkracht en weerbaarheid bij ouders waardoor zij meer rust, regie en steun aan elkaar ervaren.

Groei

Het effect is nu dat hun kindje veel minder spuugt, zich weer ontwikkeld en groeit. In een tijd van 4 weken is het kindje bijna 500 gram gegroeid! En ontwikkelt zich weer actief. We zijn er nog niet, er lopen nog allerlei onderzoeken. Door elke week begeleiding te bieden dmv een huisbezoek, af en toe telefonisch vragen te beantwoorden is het kindje nu al 2 maanden niet opgenomen in het ziekenhuis. Echt aanwezig zijn en de tijd nemen voor de angst en emoties en het totale gezinssysteem kan zo veel meer betekenen als er ziekte in je gezin binnenkomt.

Samenwerken

Mooie samenwerking tussen ziekenhuis, Netwerk integrale kindzorg, mij en het gezin.

Dit is voor mij de kern van psychosociale familie gerichte zorg.

Contact

Swalmdal 1
3894 BK Zeewolde

06 – 295 571 16
Sabina@dekinderhoeksteen.nl

De Kinderhoeksteen

KvK: 628 728 50
BIG nummer: 190 619 789 30

Algemene voorwaarden
Privacy verklaring